Το σχολείο μας άρχισε να χτίζεται στις 22 Ιουλίου 1925 και η αποπεράτωση των εργασιών έγινε στις 3 Ιουλίου 1926. Οι δαπάνες ανέγερσης του διδακτηρίου καλύφθηκαν στην πλειοψηφία τους από την οικογένεια του Παναγιώτη Τοπάλη.
Ο αείμνηστος Π. Τοπάλης , ήταν πλούσιος γαιοκτήμονας και ζούσε με την οικογένεια του στη Ρουμανία. Όταν πούλησε την εκεί περιουσία του ήρθε να εγκατασταθεί στην περιοχή της αρχαίας Πυράσου, όπου αγόρασε σχεδόν όλη την περιοχή. Αργότερα σε αυτήν την περιοχή, που ο Π. Τοπάλης την πούλησε στο κράτος, εγκαταστάθηκαν οι διωγμένοι από την Ανατολική Ρωμυλία πρόσφυγες και έχτισαν την πόλη της Νέας Αγχιάλου. Έτσι ο Παναγιώτης Τοπάλης με την οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Κάτω Λεχωνίων, όπου αγόρασαν ένα απέραντο αγρόκτημα. Από τότε η οικογένεια Τοπάλη μοίραζε το χρόνο διαμονής της ανάμεσα στην Λοζάνη της Ελβετίας και στα Κάτω Λεχώνια.
Τη χρονιά του 1925 ο μονάκριβος γιος της οικογένειας, μετά από ένα δυστύχημα στις ελβετικές Άλπεις, απεβίωσε. Τότε η οικογένεια Τοπάλη, θέλοντας να δώσει διέξοδο στον αθεράπευτο πόνο της, διέθεσε το σημαντικό για την εποχή εκείνη χρηματικό ποσό των 751.200 δραχμές προς ανέγερση Δημοτικού Σχολείου στην περιοχή των Κάτω Λεχωνίων. Η συνολική δαπάνη ανέγερσης του διδακτηρίου ανήλθε στο ποσό των 830.660 δραχμές . Η διαφορά του χρηματικού ποσού καλύφθηκε από άλλους φορείς (Δημόσιο, Κοινότητα ) και ιδιώτες.
Το νεοανεγερθέν σχολείο διέθετε τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας, ένα γραφείο, ιδιαίτερο δωμάτιο διδασκάλου, διαδρόμους, μαρμάρινο κλιμακοστάσιο που οδηγούσε στον όροφο, καθώς και βοηθητικούς χώρους οι οποίοι ήταν: μία αποθήκη, ένα μαγειρείο και δύο τουαλέτες των τριών διαμερισμάτων η κάθε μία.
Το κτήριο υπέστη ρωγμές από το σεισμό της 30ης Απριλίου 1954,αλλά επισκευάστηκε αμέσως. Τον επόμενο χρόνο υπέστη ακόμη μεγαλύτερες ζημιές από σεισμό, επισκευάσθηκε εκ νέου αλλά κρίθηκε τελικά ακατάλληλο και το 1957 εγκαταλείφθηκε. Τα μαθήματα γίνονται σε παράπηγμα έως το 1960 , όταν αποκαθίστανται όλες οι ζημιές και το σχολείο λειτουργεί και πάλι κανονικά στο παλαιό κτήριο.
To 2002 λειτούργησε η νέα διώροφη πτέρυγα η οποία ενώθηκε αρχιτεκτονικά με το βόρειο τμήμα του παλιού σχολείου έτσι ώστε το κτήριο να κρατήσει την φυσιογνωμία (πρόσοψη) του παραδοσιακού.
